ECLI:NL:RVS:2019:4354

Conclusies voor de m.e.r. praktijk

• Een enkele verwijzing naar een milieueffectrapport voor het voorgaande bestemmingsplan dat vernietigd is, is onvoldoende ter onderbouwing van een bestemmingsplan dat kennelijk voorziet in een correctie van het aantal op te richten recreatiewoningen.

Casus

Op 17 september 2019 heeft de raad van de gemeente Peel en Maas (de raad) het bestemmingsplan Paraplubestemmingsplan Steenhoven 12 Meijel vastgesteld. Het plan wijzigt een deel van het geldende planologisch regime voor het recreatieterrein Stille Wille aan de Steenhoven 12 in Meijel. Door de wijziging wordt het aantal toegelaten woningen verhoogd van 120 naar 180. In de bestaande situatie zijn 160 woningen gerealiseerd.
 
Verzoekers verzetten zich tegen de uitbreiding van het aantal woningen. Zij voeren aan dat de ruimtelijke gevolgen van de uitbreiding ten onrechte niet zijn onderzocht.
 
De raad voert aan dat het bestemmingsplan ziet op een correctie van een eerdere fout.
Tijdens de zitting vult de raad aan dat de ruimtelijke aanvaardbaarheid van de ruimtelijke ontwikkeling is onderzocht in het bestemmingsplan Peel en Maas uit 2013. Dat plan is weliswaar vernietigd, maar het voorzag in 180 recreatiewoningen en de destijds verrichte onderzoeken zijn volgens de raad nog steeds valide. Hij wijst in dit verband in het bijzonder op het milieueffectrapport uit 2013 en de aanvulling daarop. In een reparatieherziening van dat plan in 2015 is het aantal per abuis gemaximeerd op 120 woningen.
 
Overwegingen van de bestuursrechter
De voorzieningenrechter oordeelt dat een enkele verwijzing naar het milieueffectrapport voor het bestemmingsplan uit 2013 niet de ruimtelijke aanvaardbaarheid van de uitbreiding van het recreatieterrein aantoont. Uit het milieueffectrapport en de aanvulling daarop valt niet zonder meer op te maken dat de uitbreiding naar 180 woningen toen is beoordeeld.
 
Uitspraak
De voorzieningenrechter treft bij wijze van voorlopige voorziening dat maximaal 160 recreatiewoningen zijn toegestaan.