ECLI:NL:RVS:2014:4052

Conclusies voor de m.e.r. praktijk

• In een m.e.r.-beoordeling moet bij het bepalen van de milieueffecten van een plan worden uitgegaan van de maximale mogelijkheden, en niet van de feitelijke bebouwing.

Casus

Op 26 september 2013 heeft de raad van de gemeente Emmen het bestemmingsplan ‘Partiële herziening bestemmingsplan Sportlandgoed ‘t Swartemeer’ vastgesteld. Het plan betreft een deel van het sport- en recreatiegebied Sportlandgoed ’t Swartemeer en voorziet in een juridisch-planologisch kader voor het bestaande horecagebouw en de gronden daaromheen.

Appellant voert aan dat het plan vanwege de geluidbelasting leidt tot een aantasting van zijn woon- en leefklimaat. Hij verwijst daarbij naar een eerdere uitspraak van de Afdeling over het oorspronkelijke bestemmingsplan Sportlandgoed ’t Swartemeer.

Volgens de raad volgt uit de m.e.r.-beoordeling en het akoestisch onderzoek bij het oorspronkelijke bestemmingsplan dat de horeca-inrichting kan voldoen aan de geluidsnormen uit het Activiteitenbesluit milieubeheer.

Overwegingen van de bestuursrechter
De Afdeling constateert dat in de uitspraak van 18 juni 2008, nr. 200704458/1 over het bestemmingsplan ‘Sportlandgoed ’t Swartemeer’ alsnog goedkeuring is onthouden aan het zuidelijke deel van de horecabestemming. De reden daarvoor was dat in de m.e.r.-beoordeling en het akoestisch onderzoek bij dat plan, was uitgegaan van de feitelijke bebouwing in het noordelijk deel en niet van de maximale mogelijkheden van dat plan.

Omdat de partiële herziening van het bestemmingsplan wederom horecabebouwing mogelijk maakt in het zuidelijk deel van de horecabestemming, kan de raad zich niet baseren op het akoestisch onderzoek bij het oorspronkelijke plan.

De raad moet aantonen dat de horeca-inrichting voldoet aan de geldende geluidsnormen.

Uitspraak
De Afdeling verklaart het beroep gegrond.